24 H Kotelnica Białczańska

Kiedy dostałem linka od Kamila na gg ze stroną domową organizatora tej imprezy, pomyślałem, że jakieś żarty sobie stroi. Dopiero, gdy chwilę później zadzwonił do mnie z pytaniem czy jadę, zrozumiałem, że mówi całkiem poważnie o tej imprezie. Oczywiście bez większego zastanowienia powiedziałem „jasne, że jadę”…
Trasa maratonu liczyła sobie około 6,5 km w tym około 350 m w górę, co sprawiało, że przez 30 minut jechało się cały czas na miękkich biegach i w tempie około 6 km/h. Ostatnie kilkaset metrów było szaleńczym zjazdem, na którym bez problemu można było osiągnąć 50 km/h. Niestety ból dłoni sprawiał, że był to dla mnie najtrudniejszy odcinek na całym okrążeniu.
Start maratonu tradycyjnie odbył się w sobotę o godzinie 12. Startowałem jako pierwszy z cztero osobowego zespołu, który składał się jeszcze z Kingi, Kamila oraz Tomka. Po przyjechaniu na metę, było dla mnie nie lada zaskoczeniem, gdy okazało się, że podzieliliśmy nasz team na dwa oddzielne zespoły – duo man (Tomek i Ja) i duo mix (Kinga i Kamil). Przyczyną podjęcia takiej decyzji był fakt, że byliśmy jedyną czteroosobową drużyną, więc zero jakiejkolwiek rywalizacji.
Szybko nasze dwójki zajęły czołowe miejsca w stawce i tak już było do końca. Z okrążenia na okrążenie dłonie coraz bardziej bolały, noga nie podawała już tak jak wcześniej, a myśl o tym, że jeszcze zostało 12 godzin do końca nieźle potrafiła demotywować.
Nad ranem wszyscy już byli nieźle „spruci” i pomimo tego wielkiego zmęczenia oraz faktu, że wywalczona przewaga gwarantowała zwycięstwo (nawet jak byśmy skończyli rywalizację już w tamtym momencie), to kręciliśmy do samego końca.
Ostatnie okrążenie było niezłym wyzwaniem, zarówno dla mnie jak i dla mojego Team Mate’a Kamila. Razem zmierzyliśmy się po raz ostatni z trasą, którą po tylu godzinach zdążyliśmy już znienawidzić. Dosłownie resztkami sił wdrapaliśmy się na sam szczyt, który był dla mnie ostatecznym zakończeniem całych 24 godzinnych zmagań…